Rust in Laos

Na een aantal niet geasfalteerde bergpassen bereik ik de Vietnamese grens, na daar de benodigde stempels te hebben gehaald. Ongeveer 6 km niemandsland voordat ik de Laotiaanse grens bereik. Eerste indruk is zo goed! Wat een mooie, lieve mensen! De eerste twee dagen breng ik door in Muang Khua een lokaal dorpje aan de Nam Ou rivier, weinig toeristen te bekennen, heerlijk! Erg leuk om het lokale leven zo te zien. Tijdens een wandeling ben ikzelf voor de lokals de grootste bezienswaardigheid. Wanneer ik lekker op het strandje wat wil lezen komen er al snel wat Laotiaanse meisjes bij me zitten. Ze verbazen zich enorm over de zonnebrand, wat ik toch wel nodig heb met 32 graden.
Om 5.30 gaat de wekker want rond zonsopgang zijn er veel monniken te zien die door het dorp langs de lokals lopen met hun aalmoes voor offers. Na dit gezien te hebben stap ik op de boot naar het rivier plekje Muang Ngoi, dit is alleen te bereiken per boot en had tot voorkort geen elektriciteit. De verharde weg is nog in aanleg wat maakt dat het nu een grote ongelijke grondhoop overal is.. hierdoor beschikt het plekje ook niet over scooters en auto’s. Wat een rust!! Na een lunch klim ik naar het view point op de Phanay berg, een pittige klim maar het uitzicht meer dan waard! De terugweg gaat een stuk sneller na het zien van bloedzuigers... bah!! Ik sluit de rust in de Laotiaanse rivierdorpjes af met heerlijk eten bij Riverside een klein restaurantje gerund door een gezin, met op de achtergrond heerlijke relaxte muziek en zo’n graad of 25.